«Η προκοπή σας και η μάθησή σας να μη γίνει σκεπάρνι
μόνο διά το άτομό σας, αλλά να κοιτάζει το καλό της Κοινότητος,
και μέσα εις το καλό αυτό ευρίσκεται και το δικό σας».
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης
200 χρόνια μετά…
Φέτος τιμάμε την επέτειο των 200 χρόνων από τότε που οι Έλληνες ξεκίνησαν έναν αγώνα με σκοπό να δημιουργήσουν ένα ελεύθερο και ανεξάρτητο εθνικό κράτος. Για να το επιτύχουν αυτό χρειάστηκε να πολεμήσουν 9 χρόνια τους Τούρκους και να αγωνιστούν με διπλωματικά μέσα με τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Ο πόλεμος αυτός ονομάστηκε επανάσταση, γιατί ξεσηκώθηκαν οι υπόδουλοι Έλληνες και από τον ξεσηκωμό αυτόν γεννήθηκε κάτι καινούριο. Για πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία, το 1830, οι Έλληνες αποκτούν ένα ενιαίο, εθνικό και ανεξάρτητο κράτος.
Από τότε και σε όλη την ιστορική τους πορεία μέχρι σήμερα οι Έλληνες αξιώθηκαν νίκες και επιτυχίες, δοκιμάστηκαν όμως και από περιπέτειες και λάθη. Μετά από πολεμικές συγκρούσεις, εμφύλιες διαμάχες, εθνικές ταπεινώσεις, πολιτειακές ανατροπές και εκτροπές, κατόρθωσαν να διευρύνουν τα σύνορα του κράτους τους, και προς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, και να εδραιώσουν μια σταθερή κοινοβουλευτική δημοκρατία με αδιαπραγμάτευτη εδαφική ακεραιότητα και μία θέση στην ευρωπαϊκή οικογένεια ισότιμη με τα άλλα κράτη.
Στη διαδρομή αυτή το βαρύτιμο ιστορικό παρελθόν φώτιζε το πνεύμα και έδειχνε τον δρόμο. Η γλώσσα, τα γράμματα, η παιδεία και η πίστη συντηρούσαν την αγάπη για την ελευθερία και την πατρίδα, την ψυχική δύναμη, την ομοψυχία και το πείσμα για την πρόοδο και την ανάπτυξη. Συχνά όμως η υπέρμετρη ατομική φιλοδοξία και η φιλαυτία αποπροσανατόλιζαν, δηλητηρίαζαν την κοινότητα και τότε ο δρόμος χανόταν και ο στόχος ξεμάκραινε. Ξεφυλλίζοντας τις σελίδες της Ελληνικής Επανάστασης με ματιά νηφάλια από τον χρόνο και την πείρα της διαδρομής, αναγνωρίζουμε τη σημασία και την αξία της σύμπνοιας, της συνείδησης της κοινότητας και της παιδείας, τόσο από την εκδήλωσή τους όσο και από τις συνέπειες της απουσίας τους.
Τα διαχρονικά διδάγματα της εθνικής προσπάθειας για τη δημιουργία και την πρόοδο του ελληνικού κράτους αναδεικνύουν την ενότητα, τον σεβασμό και την ελευθερία ως υπέρτατες αξίες. Αξίες που περικλείονται στην έννοια της Παιδείας, ως αγαθού που έχουμε χρέος να προσφέρουμε σε κάθε γενιά. Στην παράλληλη με το ελληνικό κράτος ιστορική πορεία τους, τα Σχολεία μας υπηρετούν την Παιδεία με λογισμό και μ’ όνειρο εις πείσμα των αντίξοων καιρών και συναντούν τις προκλήσεις της εποχής μας με πνεύμα ελεύθερο και δημιουργικό.
Μαρία- Άννα Φαφαλιού